Biriken ‘Ormanlardan Hemen Önceki Gece’yi MSKM’de Sahneledi

admin | 27 Mart 2018 | Ataşehir Belediyesi, Kültür & Sanat, Manşet A- A+

Ataşehir Belediyesi 9. Tiyatro Festivali, Mustafa Saffet Merkezi (MSKM)’de sahnelenen Rıza Kocaoğlu’nun rol aldığı tek kişilik “Ormanlardan Hemen Önceki Gece” adlı oyun ile başladı.

MSKM’de sahnelenen oyuna tiyatroseverler de yoğun ilgi gösterdi. Rıza Kocaoğlu, gösterdiği performans ile dakikalarca alkışlandı.

Oyun öncesi, MSKM çalışanları Rıza Kocaoğlu’nun 39. yaş gününü kutladı. Kocaoğlu, kendisi için özel olarak yaptırılan, taraftarı olduğu Göztepe’nin renklerini taşıyan pastanın mumlarını alkışlar arasında üfledi.

biriken, çağdaş tiyatronun yönünü değiştiren “Ormanlardan Hemen Önceki Gece”yi, özgün bir sahne tasarımı içinde dinamik ancak kırılgan ve dalgalı bir beden diliyle sahneye koyuyor.

Sahnedeki “adama” eşlik eden müzik, video ve ışık tasarımı da Koltès’in bu şiirsel başkaldırısına hizmet etme amacını taşıyor.

Bernard-Marie Koltès’in tek bir nefeste anlattığı birbiri içine giren hikâyelerin yer aldığı “Ormanlardan Hemen Önceki Gece” oyunundan:

“… bir de ne var biliyor musun bende, böyle bir yeri terk edeceğim zaman, başka bir yere gidiyorum ya, sanki terk ettiğim yer evimmiş gibi geliyor, o yüzden sonra tekmeyi yiyince, yine gideceğim ya bir yerden bir yere, yine yabancı olacağım orada biliyorum, kaçarı yok, böyle sürüp gidiyor: gittikçe daha yabancısın anlayacağın, gittikçe daha az evindesin …”

İçinden yalnızlık, aşk ve başkaldırı geçen bir gece… Karşısındaki kaçıp gitmeden her şeyi anlatmak isteyen bir adam… Dinmeyen yağmurun altında, ulaşılamayan bir otel odasının arayışında, ikiyüzlü sisteme karşı sıkabileceği yumruklarından başka bir şeyi olmayan bu adamın soluksuz koşusu…

Bernard-Marie Koltès’in noktasız metninde “arkadaş” diye hitap ettiği dinleyicisinin karşısında tek bir nefeste anlattığı hikâyeler birbiri içine giriyor: Sadece bir kez seviştiği ve gecelerce beklediği Mama, metrodaki serseriler, kıpırdayan herkesi vuran general, toprak yiyerek ölen kadın, cuma akşamları, fabrika, sendika, ormanlar… Bu dev monolog, dünyanın neresinde olursa olsun “burası da benim evim” denilebilecek yerlerin tükendiği ve tek çözümün kendini koruyabilmek olduğu noktadan yola çıkıp koşulsuz ve beklentisiz bir “seni seviyorum”a uzanıyor.